Gdzie jest ta osoba?

Lubię ćwiczyć. Lubię sport w każdej postaci. W wakacje miałam ćwiczyć dużo. Miało być tak pięknie. Jednak jest końcówka wakacji, a jest jeszcze gorzej. Brakuje mi chęci. Brakuje mi motywacji. Brakuje mi wsparcia. Zawsze myślę pozytywnie, ale akurat w tej sferze nie potrafię sobie powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Ponieważ, aby było dobrze to sama muszę powalczyć. Tak na prawdę, tak mocno, z całych sił. Muszę wziąć się w garść, włączyć ćwiczenia i zacząć znowu. Na nowo. Lecz brakuje mi sił. Zwyczajnie. Sił mentalnych jak i tych fizycznych, gdzie mięśnie odmawiają posłuszeństwa, a ja się wtedy poddaje.

Na początku jak zaczynałam przygodę z ćwiczeniami z Ewą Chodakowską nie było u mnie desperacji. Był spokój. Wolałam wszystko robić powoli. Chudnąć mniej, ale bez efektów jo-jo i tych innych skutków szybkiego odchudzania. Byłam racjonalna. Wtedy czułam się radosna, bo ćwiczyłam z przyjemnością. Teraz czuję gdzieś wewnętrznie tą desperację, ten mus. Próbuję to gdzieś zdusić w sobie, ale nie potrafię. Ta desperacja powoduje, że tym bardziej nie mam ochoty na ćwiczenia. To nie jest motywujące. Próbuję znowu odnaleźć w sobie siłę by znowu zacząć. Tą racjonalną. To nie jest takie proste. W tej chwili na prawdę stoję w miejscu i nie potrafię zrobić kroku na przód.

Taka jest prawda, że bardziej potrafię wesprzeć kogoś, obudzić wiarę w samego siebie u kogoś, a u mnie to jest już trudniejsza sprawa. Wszystko mam poukładane, ale walka o własne zdrowie, o figurę, o kondycję mam rozpieprzoną. Tu już w prawdzie w większym stopniu chodzi o zdrowie. Dla zrozumienia -  nie jestem obszernie otyła, mam szczupłe nogi. Ale oponka na brzuchu, która nie jest taka mała, może powodować różne choroby. Cukrzycę, która jest w mojej rodzinie od pokoleń, ma ją mój tata, ma dziadek. Więc to już jest dla mnie niebezpiecznie z uwarunkowań genetycznych. Masa innych chorób rodzi się z oponki na brzuchu. Ale ta świadomość tak na prawdę wcale nie pomaga. Jeszcze bardziej mnie dołuje.

Kurcze. To jest pierwszy dzień od kilku miesięcy, w którym zastanawiam się co mam robić. Niby powinnam się ruszyć. Ale coś mnie trzyma. Nie ogarniam siebie w tej chwili. Zastanawiam się gdzie zniknął ten mój optymizm? Przez kilka tygodni aż kipiał, a teraz już wyparował. Akurat dziś. Kto mówi każdemu, że chcieć to móc, żeby się nie poddawać, żeby myśleć pozytywnie. No kto? Więc gdzie się podziała ta osoba w tej chwili? Jestem cholernie zła na siebie. Zaczynam zawodzić. Może następne dni będą lepsze? Bo mam już dosyć.