Jakich słów użyć?

Napisałabym, że u mnie jest dobrze, fajnie i w ogóle ale nie napiszę tak. U mnie osobiście jest dobrze, ale u mojej przyjaciółki nie jest i muszę się tym z kimś podzielić.

Moja przyjaciółka dwa dni temu straciła babcię. Nic o tym nie wiedziałam, nawet nie dowiedziałam się tego od niej, tylko całkowicie przypadkiem od kogoś innego. Była wczoraj w szkole i zachowywała się zupełnie normalnie - śmiała się, rozmawiała. Nie sprawiała wrażenia, że stało się coś strasznego. Wiem jak to jest i rozumiem, że z pewnością to był szok i nie docierało do niej jeszcze co się stało. Tylko, że ona w ogóle nie była smutna, przygnębiona,  nie mówiła nic o tej sprawie, nie była jakaś nieobecna. Była normalna, taka jak zawsze. Może chciała przecierpieć ten początek po stracie w samotności? Z pewnością. Tylko udawanie, że jest dobrze, nie mówienie o tym, nie rozmawianie na pewno nie wyjdzie na dobre i nie będzie jej łatwiej. Wiem po sobie. Na prawdę wolałabym, żeby płakała, a nie udawała radosną. 
Ja nie wiedząc o niczym pieprzyłam jej jakieś głupoty, śmiałam się, żartowałam, a gdybym wiedziała na pewno bym się tak nie zachowywała. Teraz czuję się okropnie. Ona straciła babcię, a ja sobie żartuję i gadam o jakiś błahych sprawach. I wcale nie pociesza mnie fakt, że nie miałam o niczym pojęcia. Przecież jako przyjaciółka powinnam coś zauważyć. A ja głupia nic.

Wolałabym, żeby płakała, bo to jest 'normalne' zachowanie w takiej sytuacji. Wtedy wiadomo, że człowiek przeżywa tą sytuację i z czasem zaczyna żyć dalej. Płacz po śmierci bliskiej osoby to prawidłowa kolej rzeczy. A udawanie radości? Udawanie, że nic się nie stało?  Martwię się o nią. Straciła w swoim życiu za dużo osób. Ja też straciłam i właśnie ja nie wiem jak jej pomóc. Nie potrafię. Wiem po sobie, że słowa "będzie dobrze' nie pomagają, nie mają żadnego sensu. Mimo tego, że sama byłam w takiej sytuacji i najbardziej ją rozumiem nie wiem jak się zachować. I  nie wiem co powiedzieć, bo sama nie wiem co tak na prawdę chciałabym usłyszeć po raz kolejny.