Dla wszystkich i wszystko? Już nie.

 Jeszcze jakiś czas temu robiłam wszystko aby każdemu się przypodobać. Aby każdy mnie lubił, akceptował, doceniał. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak na prawdę się z tym czuję. Teraz, z perspektywy czasu widzę, że to nie ma sensu. Nigdy nie miało. Nie każdy musi mnie lubić, nie każdemu da się dogodzić. A i  tak czasami można się bardzo starać, a ktoś nie doceni tego kim jesteś, może nie chce docenić. A większości przypadków dostaniesz potem po tyłku, nic więcej.
Kiedyś chciałam, by każdy mnie lubił i akceptował. Może chciałam w ten sposób podwyższyć własną samoakceptację? Nie wiem, z pewnością tak było. Teraz na spokojnie mogę tak to wytłumaczyć. Tylko, że efekt był niemal odwrotny.
To co kiedyś robiłam można rzec było przeciwieństwem tego, co chciałam osiągnąć. Byłam miła, przesadnie miła. Dla każdego "proszę, dziękuję, przepraszam" Ktoś zupełnie na to nie zasługiwał, a ja temu komuś usługiwałam. Może dzięki temu mnie polubi? Poniżałam się. Teraz śmiało mogę to powiedzieć. Byłam za dobra. Nigdy nikogo nie obrażałam, choć ten ktoś ranił mnie jak mało kto. Próbowałam być na każdą prośbę, zawołanie. Zawsze. Robić wszystko to co pewna osoba sobie zażyczy. Ludzie najczęściej wykorzystywali moją posłuszność. I zazwyczaj nie miałam z tego zupełnie nic. Dawałam sobą pomiatać i wykorzystywać, bo myślałam że dzięki temu będę w kogoś oczach 'fajniejsza' i lubiana. Nic bardziej mylnego. Dostał to co chciał i czekał aż dostanie znowu to samo. A ja posłuszna dawałam się i dostawałam po tyłku.
Lubię pomagać, zawsze lubiłam. Lubię być komuś potrzebna, ale teraz wiem kto na to zasługuje. Kiedyś wszystkich pragnęłam do siebie przekonać, robiąc rzeczy, z których tylko ktoś inny miał korzyść. Ja myślałam, że ktoś mnie w ten sposób lubi i akceptuje, a tak na prawdę byłam dziewczynką, która wszystko zrobi byś ją lubił "przynieś, wynieś, pozamiataj, jeszcze wytrzyj buty i umyj ząbki". Pewnego dnia dotarło do mnie, że to jeden wielki pic na wodę. Ktoś ma ze mnie niezłą frajdę, a ja zapieprzam dla kogoś jak ostatnia kretynka. Na szczęście przyszedł czas, gdy powiedziałam "dosyć"
Nikomu już nie daję sobą manipulować. Przynajmniej teraz panuję nad tym i nie robię tego świadomie. Dostrzegłam ludzi, którzy zasługują na moją wszechobecną dobroć i tylko dla takich się staram. Nie jest tak, że już jestem niemiła, zła i wredna. Nie. Teraz po prostu nie pozwolę sobą pomiatać. Co innego jest być dobrym i pomocnym, a co innego wykorzystywanym. To drugie strasznie boli, bo tak na prawdę słowo 'dziękuję' wypowiedziane od tej osoby, jest wyrazem pogardy, a nie wdzięczności.
Nadal pragnę u ludzi akceptacji i sympatii, tylko z tą różnicą, że nie za cenę szacunku do samej siebie. Są ludzie dla których oddaje się stuprocentowo, dla których się staram i dla których skoczyłabym nawet w ogień, bo dla pewnych ludzi warto.
Sytuacja, która się wydarzyła nauczyła mnie bardzo wielu rzeczy. Teraz już w pewnych sytuacjach potrafię odróżnić, który człowiek na prawdę jest warty mojej życzliwości. Na szczęście w porę się opamiętałam i nie straciłam tego co dla mnie jest jedną z najważniejszych cech - dobroci i empatii. Mimo, że niektórzy jej nadużyli (na moje własne życzenie) ale pamiętam, że są ludzie, którzy docenią to co robię i akceptują mnie taką jaka jestem i nie muszę robić tego na siłę poniżając się.
 W tamtej chwili pragnąc akceptacji, chyba jeszcze bardziej ją straciłam. Ludzie wpoili we mnie przeświadczenie, że nie jestem nic warta, że skoro mnie nie akceptują (lub udają, że akceptują)  to ja sama siebie też nie powinnam. Teraz na szczęście jest inaczej. Teraz wiem, że aby szukać akceptacji i sympatii u kogoś trzeba najpierw znać swoją własną wartość, bo inaczej ludzie sami stworzą twoją osobę tak jak chcą i już nigdy nie odnajdziesz własnego 'ja', nie odnajdziesz siebie.

Dla wszystkich i wszystko? - Wszystko, ale dla wybranych.