Powody dobrego humoru

Pierwszym i chyba najważniejszym powodem w tym czasie jest fakt, że wreszcie uwolniłam się od uczuć do M. Po rozmowie z przyjaciółką, w której to dostałam od niej potężnego "kopa w tyłek", wreszcie czuję się wolna. Jakie to cudowne uczucie. Przez cztery miesiące chodziłam przytłoczona, że jestem dla niego nikim i zawsze tak będzie, bo po prostu mnie nie zna. Każdego dnia myślałam tylko o nim. Robiłam wszystko by tylko na niego wpaść - (głupia byłam). Męczyłam się przy każdym spotkaniu go, patrząc na niego i wkrótce wspólnie z dziewczyną. Zresztą przecież to wiecie. A teraz po tej rozmowie wszystko gdzieś zniknęło. Czuję się wolna. Uwolniona od tych myśli, pragnień, uczuć. Już jego widok nie wzbudza we mnie jakiś przytłaczających uczuć. Wiadomo nadal mi się podoba, bo jest ładnym i wydaje się fajnym chłopakiem, ale nie jest to już forma obsesji. (I mam nadzieję, że to już nie powróci.) Kurcze jestem z tego powodu bardzo zadowolona :)
I wiecie co, mimo tego że ta cała sytuacja była dla mnie bardzo trudna i bolesna to dużo mnie nauczyła. Teraz wiem, że mam jakieś uczucia (wiem dziwnie brzmi) , kiedyś sądziłam że nikogo nie będę potrafiła pokochać, że jestem zimna i bezuczuciowa. Teraz wiem, że nie. Tylko szkoda, że musiałam to odczuć dopiero po takiej sytuacji.
Obiecałam sobie - nigdy więcej takiego 'zakochania'. 

Kolejnym powodem jest fakt, że mam cudownych przyjaciół. I dopiero w liceum tak na prawdę zaczęłam to doceniać. Raczej nigdy nie spotkam już takich ludzi. Wiadomo życie płynie dalej, co chwila będę spotykać nowych ludzi i nawiązywać bliższe kontakty, ale już nikt nie będzie znał mnie tak dobrze jak oni. Dziękuję losowi, że ich mam. Za rodzinę też bardzo dziękuję.

Ostatnim powodem są efekty moich ćwiczeń. Nie są zbyt wygórowane. Ale jak na pierwsze tygodnie to dla mnie bardzo dużo. Dwa centymetry w każdej partii ciała (biodra, brzuch, talia i uda). Cudownie. A najlepsze jest to, że nie ograniczam się jakoś przesadnie z jedzeniem. Mam ochotę na ciastko to jem i się nie przejmuję :) Tak na prawdę to nie ważne ile chudnę, ważne że w ogóle. Przynajmniej wiem, że to ma sens. Dzięki temu czuję się pewniejsza siebie, zdrowsza, weselsza. Silniejsza też fakt, bo motywacja jest ogromna.

Na razie jest bardzo dobrze. Do kiedy? Nie chcę myśleć. Teraz jedyną rzeczą, która psuje mój humor jest szkoła, natłok nauki, że już sama nie wiem za co mam się zabrać.