I don't know myself

  Na początku powiem, że dziękuję Wam za te komentarze pod poprzednim postem. Na prawdę budujące i cieszę się, że mogę tutaj Wam się wygadać i wyżalić ;*

Jeżeli powiem, że wszystko wraca do normy to skłamię. Moje życie od pójścia do liceum diametralnie się zmienia. Nie poznaje w nim siebie. Nie wiem czy chcę by tak wyglądało, ale chyba trzeba iść do przodu.
Jeśli chodzi o chłopaka z poprzedniego postu (nazwijmy go M) to nic się nie zmieniło. Co prawda jest lepiej gdy go nie widzę, ale praktycznie codziennie gdzieś go mijam w szkole, więc nici z tego. To jest takie żałosne. Gdy go nie widzę, to chcę go zobaczyć, a gdy w końcu widzę to przez cały dzień mam potem głowę wypchaną myślami o nim. Nie zakochałam się, bo jak można zakochać się w kimś z kim się nigdy nie rozmawiało? Po prostu mi się podoba. Jego wina, że ma takie oczy.
Może coś z tego wyniknie. Kiedyś.
Następna sprawa. Pisze do mnie na facebooku jakiś chłopak. K. Po pierwsze nigdy go nie widziałam, nie znałam i nadal nie znam. Nie ma żadnego zdjęcia bym mogła chociaż po wyglądzie skojarzyć. On mi pisze, żebyśmy się zapoznali. No spoko niby czemu nie ? Ale cholernie dziwnie się czuje. Nie znam go. On napisał, że też mnie nie zna, ale chętnie się ze mną zapozna. Ok tylko jestem bardzo ciekawa ilu dziewczynom to jeszcze pisał. I to mnie denerwuje. Bo może i by coś z tego było, gdyby na prawdę chciał mnie bliżej poznać. A może on się tylko bawi? Jak tak to też się chętnie pobawię, aby przeszło mi z M. Tylko boję się, że źle osądzam K.
A teraz przychodzą mi pytania do głowy czemu z M nie mogło pójść tak łatwo jak z K?

Nie wiem co mam robić. Pisac dalej z K i go bliżej poznać czy dać sobie spokój?