Odeszło w (nie)zapomnienie

Roman Lob - Standing Still

Przyjaźniłyśmy się od najmłodszych lat. Może wtedy nie rozumiałam łączącej nas więzi. Byłyśmy może za młode by nazwać to przyjaźnią. Ogólnie to nie spotykałyśmy się za często. W podstawówce chodziłyśmy do jednej klasy, ale należałyśmy do innych grupek. Ale wciąż 'po godzinach' spotykałyśmy się. Nie codziennie, ale każdą chwilę potrafiłyśmy wykorzystać jak jednej dzień rozłąki. Po szkole już należałyśmy do jednej grupy, tej zdaje się ważniejszej. W gimnazjum już byłyśmy w innych klasach. Ale mieszkałyśmy zaledwie trzy domy od siebie, więc ciągle byłyśmy blisko. Również nasza przyjaźń nie była zbyt widoczna, gdyż nadal nie spotykałyśmy się za często. Ale zawsze każda mogła na każdą liczyć. Nie zostawiłaś mnie w moje urodziny, kiedy wszyscy uciekli po godzinie. Byłaś ze mną niemal do północy i wysłuchiwałaś moich narzekań. To z Tobą mam najwięcej zwariowanych przygód. To z Tobą narodziła się moja miłość do koni. To z Tobą rozwaliłam sobie mój pierwszy ukochany rower. To z Tobą spałam w przyczepie w burzową noc i to z Tobą przesiadywałam w wakacyjne wieczory oglądając gwiazdy i opowiadając sobie zmyślone straszne historie. Nasza więź nie była widoczna na pierwszy rzut oka. W szkole nikt by nie pomyślał, że się przyjaźnimy, bo nawet ze sobą na przerwach nie gadałyśmy. Ty siedziałaś w swojej grupie, ja w swojej. Może to dziwne prawda? Ale to wszystko było w nas, nikt nie musiał o tym wiedzieć, ważne, że my to czułyśmy, że zawsze możemy na siebie liczyć. W trzeciej gimnazjum Ty wyprowadziłaś się do miasta obok. Niby dalej chodziłaś do tej samej szkoły, ale nie było już tych niespodziewanych wizyt w domu, kiedy wpadałaś ze swoim pieskiem i mówiłaś "Idziemy się przejść?". Po przeprowadzce wszystko musiało być planowane "Cześć, mogę do Ciebie dziś wpaść? ", "Masz czas za tydzień?" - to nie było w naszym stylu. Wszystko nagle się zmieniło, nic już nie jest takie samo. Wszystko gdzieś zniknęło. Nawet nie wiem kiedy całkowicie się od siebie oddaliłyśmy. Nagle przestałyśmy mówić do siebie nawet "cześć" w szkole. Nawet o tym, że masz chłopaka dowiedziałam się z Facebooka. To wszystko tak strasznie mnie boli, że tak się stało. Przecież przeprowadzka nie powinna być problemem, jeśli nasza przyjaźń była silna prawda? A może taka nie była. Może któraś z nas mylnie odniosła wrażenie, że w tej sytuacji nie trzeba się bardziej postarać? Przecież nigdy za często się nie spotykałyśmy. Zawsze tak było.  Ale nigdy nie trwało to, aż dziewięć miesięcy. Teraz Ty masz swoją nową grupę w nowym mieście, ja tą samą co miałam. Każda poszła w swoją stronę. Czasami chciałabym do Ciebie napisać, zadzwonić, spotkać się z Tobą. Zapytać co tam u Ciebie. Opowiedzieć co u mnie. Z moją obecną przyjaciółką nigdy nie będzie łączyć mnie taka więź jak z Tobą. Chciałabym z Tobą pogadać, pośmiać się, zwierzyć. Ale brakuję mi odwagi. Boję się, że tak na prawdę okaże się, że to już wszystko jest przeszłością, że straciłam przyjaciółkę. To co nas łączyło było specyficzne, inne i może zbyt kruche, za mało pielęgnowane by mogło przetrwać przecież tak błahą rzecz dla wielu innych przyjaźni. Przecież dzieliło nas zaledwie 10km. W najgorszych momentach myślę, że dla Ciebie to nie było aż tak ważne jak dla mnie. Ale nie mogę do końca w to uwierzyć. Jakoś w nieświadomości jest mi łatwiej. Gdyby się okazało, że tego już nie ma, ta pustka rozdarłaby mi serce. Nie mam zbyt wielu przyjaciół. Nie nazywam pierwszej lepszej osoby swoim przyjacielem, dla mnie przyjaciel musi w stu procentach zasłużyć na to miano, więc może dlatego tak trudno mi się z tym pogodzić. Może najlepiej zostawić to tak jak jest i nic już nie zmieniać?

Najbardziej dziękuję za urodziny, wtedy dotarło do mnie na kogo tak na prawdę zawsze mogłam liczyć. Nie ważne było kto odszedł, ale kto pozostał.

No i zaraz pomału zacznę się rozklejać... Ale musiałam to z siebie wyrzucić.

Dlaczego tak jest, że mam jakieś dziwne wrażenie, że wszyscy ode mnie odchodzą?