Nauka od życia

 Red Hot Chili Peppers - Californication
Minęły moje szesnaste urodziny i tak zastanawiam się co się w tym czasie wydarzyło oraz się w  najbliższym czasie wydarzy. Wraz ze sobą i moimi bliskimi przeżywałam wiele cięższych i lepszych sytuacji w tych kilkunastu latach. Operacje te z pozoru łatwe i te po których nie wiadomo było czy się obudzi. Stanie nad łóżkiem i oczekiwanie było najgorsze. Nieuleczalne choroby i te, które bezpośrednio stwarzały zagrożenie życia. Wypadki każdego możliwego rodzaju. Śmierć bliskich osób. To wszystko dosłownie w najbliższej rodzinie. A sama z czym się zmagałam? Pobyt w szpitalu, w czasie którego miałam dowiedzieć się czy jestem chora. To było jak jakaś loteria. Tak lub nie. 'Tak' było porażką i można powiedzieć 'nie' również. Powiem Wam, że nie, ale to i tak nic nie zmienia, bo ciągle jestem w strefie zagrożonej, a sił to wzięcia się za siebie by nie dopuścić do choroby jest coraz mniej. A to nie jest żadne zapalenie płuc czy grypa. Sama w moim życiu radziłam sobie ze śmiercią najbliższej mi wtedy osoby. Cała rodzina była pogrążona, ale nikt nie potrafiłby mi pomóc, póki sama sobie nie poradziłabym. Stawałam do walki z nieśmiałością, samotnością, stratą, rozczarowaniem, złością, manipulacją i odrzuceniem.

Nigdy nie miałam takich problemów jakie mają typowe nastolatki, które znam, czyli chłopak. A uwierzcie mi, że bardzo bym chciała. Wiele bym oddała, żebym mogła pokłócić się z chłopakiem, a moja babcia nadal by żyła, czy mój tata nie miałby cukrzycy.

To jest takie proste dla Boga, że jednym daje taki los, a innym taki. Machnięcie ręką? Wypowiedzenie jednego słowa? Czy może wkłada w to większy wysiłek? Przecież każdy kiedyś umrze, tylko że co go to obchodzi, że jedni cierpią przez całe życie, a inni się śmieją. Nie mam żalu, potrafię to nawet zrozumieć. Wierzę, że istnieje sprawiedliwość, jeśli nie za życia to chociaż po śmierci.  Ale pytania 'dlaczego?' coraz częściej zaprzątają mi głowę.

Nie uważam, że byłam jakoś przesadnie skrzywdzona przez życie, to prawda, że nie było łatwo, ale wszystko czegoś mnie nauczyło.

Przez szesnaście lat dorosłam i zmądrzałam. Historie z mojej rodziny nauczyły mnie życia. Mimo wszystko i te wszystkie sytuacje paradoksalnie jestem silniejsza. Nie sądzę by cokolwiek mnie już złamało, a przecież przeżyłam dopiero szesnaście lat. Przez to wszystko nie uważam, że życie jest złe, właśnie dopiero teraz dostrzegam to, że życie jest wspaniałe i za krótkie i powinno wykorzystywać się go dostatecznie. Bo nie każdy ma już taką szansę.

A jak będzie za kolejne szesnaście lat? Może gorzej, a może lepiej. Nad niektórymi sprawami nie ma kontroli, ale jestem już dostatecznie silna by sobie poradzić.  

Mam nadzieję...